Pastoral Visit of His Eminence Metropolitan Methodios - Assumption, Ipswich, MA
(click here to view more photos)
The Assumption Church of Ipswich, MA welcomed His Eminence Metropolitan Methodios of Boston together with His Eminence Metropolitan Cleopas of Sweden and All Scandanavia. At the conclusion of the Hierarchical Divine Liturgy, His Eminence Metropolitan Methodios install Fr. Christopher Kolentzas as the Presiding Priest of the community which welcomed him warmly. Fr. Christopher follows in the footsteps of Fr. John Govostes who served the faithful of that community for over 50 years.
H.E. Metropolitan Cleopas’ Homily
for the Sunday of the Blind Man
Ipswich, Mass. June 6, 2021
Your Eminence Metropolitan Methodios of Boston,
Reverend Frs. Christopher & Peter,
Esteemed President & Parish Council Members of the Ipswich Parish,
Dearly Beloved Brothers and Sisters in Christ,
Χριστός Ανέστη – Christ is Risen!
St. John the Theologian, the Evangelist of love, offers as a firsthand account, as an eyewitness and earwitness, of the events surrounding Divine Oikonomia/Dispensation, considering that he himself was present together with Christ’s other disciples and a multitude of people.
Our Lord was at the Treasury, located inside the portico of the Temple, where he was teaching the people. He was engaged in a long discussion with the Jews regarding the true God. Many believed His teachings, but the Scribes and Pharisees, boasting that they were descendants of Abraham, accused Him of being a Samaritan and of being possessed by a demon. Finally, when he told them that He predated Abraham, they took up rocks to stone Him.
Leaving behind His enemies to be consumed by their maniacal hatred, he left the Holy Temple and, passing through the multitudes that had gathered, due to the fact that it was the Sabbath, a day of rest, he saw a blind beggar among them, who would tell the passers-by of the misfortune that had befallen him. The heart-wrenching spectacle of the blind man drew the sympathy of the Lord’s disciples, and since they could not comprehend the reason why an innocent creature was condemned to lose his sight “from birth,” they asked Jesus: “Rabbi, who sinned, this man or his parents, that he was born blind?”
Through His response, our Lord enlightened His perplexed disciples, explaining to them that neither he nor his parents sinned, but rather, he found himself in this state so that the greatness of God might be revealed through the healing of his blindness.
The miracle of the healing of the man who was born blind poses two problems of fundamental importance to the entirety of Christological discourse. The first is the trial undergone by an innocent man and the second is human sight. The Christian outlook on sickness is that it has its roots in sin. But what sin could a man who was born blind have committed? If we attempt to examine this using common logic, this question will remain unanswered. The old mystics of the Judaic Law provided a reasonable explanation for the challenges facing an innocent man – the sins of his forefathers.
However, in this particular passage, Jesus definitively clarifies that a sick person does not pay the price for anyone’s sins. In fact, He reveals the innocent blind man to be an instrument of Divine dispensation, destined to show the people the marvelous workings of the Creator, to clarify for them precisely what sight is and is not, and essentially, to elevate this miracle to the highest level of judgement, which divides people between those who have their eyes open, and those who keep them shut.
The logic of sophistry continuously looks to society and makes reference to the most striking of contrasts. It cites the fact that there are righteous people who undergo physical and spiritual trials, and there are unjust people, who enjoy all the pleasures of life and move on from one triumph to the next.
However, if we carefully study both the Old and New Testament, since the latter completes the former, we will have no difficulty in arriving at the correct interpretation. The scourges received by man, whether spiritual or physical, are not a punishment, as defined by secular justice, but rather, a trial. Let us be mindful that virtue is “made complete” in weakness, and faith is “made complete” in the face of trials.
When Christ clarifies that the man who was born blind is not paying for his sins or those of his forefathers, he doesn’t mean that the blind man is sinless. He means precisely the opposite. He means that there is no one who is without sin, and that a person, from the moment of his conception, carries with him the tragic inheritance bequeathed to him from the Fall of Adam and Eve. Otherwise, we would have to acknowledge that the weight of original sin does not follow on a person from the moment of his conception, but is placed on his shoulders at some undetermined point in his life.
But the latter interpretation is wrong. The infants murdered by Herod, the man who was born blind, the deeply tragic figure of Job, and Abraham, who was tested severely, all bear the weight of original sin equally and similarly, regardless of whether this weight become more difficult to bear through the trespassing and breaking of the commandments of the law. We are all born “blind,” inasmuch as we do not know what our path on the earth will be. Only the joyful acceptance of the incarnate Logos can heal us from the “blindness” that accompanies us from birth.
The Pharisees, who questioned the man who was born blind, are no less blind than him. In fact, they are more blind than him, because although he sees things in their essential picture and proportions, they insist on ignoring the true fact that a man born blind was healed and focus only on examining whether the man who healed him could perform such a miracle. Wearing their blinders and ensuring that their pronouncement would be in keeping with the decision of the Sanhedrin or local tribunal of elders, they declare the formerly blind man to be a persona non grata, expel him from the synagogue, and close their eyes to the miracle that took place.
In the Gospel of Matthew, a reality and its prospects are described. Specifically, it is written that “the people who sat in darkness have seen a great light.” Truly, prior to Christ’s arrival in the world, humanity found itself mired in spiritual darkness, however, after His arrival, it saw the true light. In today’s meeting between the Creator and the man who was born blind, Christ reveals that He is the light of the world, and that whoever follows Him shall not walk in darkness, but shall attract the light of life.
Blessed is the blind man! For God knows how to extract the good even from the bad. The Pharisees expelled him, but Christ found him. The blind man was joyful because the people persecuted him on account of God’s name! The Lord revealed that He was his healer, and that it was the Son of God who spoke with him, and the blind man believed in Him, worshipped him, and was saved.
And so, behold. Here is the reason for our personal joy: our devotion to God’s will and our submission to His commandments. Let us open our hearts to Him “who tests hearts and minds,” and then our union with Him will open the prospect to our eternal salvation, which I pray God deems us all worthy to receive.
Although our world has been undergoing the tribulations of the coronavirus pandemic over the past two years, although our life has changed and our way of life has been upended, although the fear of illness and the threat of death torments our existence and creates a cloud of darkness, in the face of this situation, let us choose the light, which is Christ Himself, and then we will have the certainty of the young man from today’s Gospel reading.
At this point, I consider it my duty to thank your beloved Shepherd/Poimenarchis, His Eminence Metropolitan Methodios of Boston, for the 16 years of tutelage he offered me by his side, and for the hospitality they have shown me today in the parish of Fr. Christopher & Fr. Peter, their families and the parish of Ipswich. Thank you.
Σεβ. Μητροπολίτου Σουηδίας Κλεόπα,
Ομιλία στην Κυριακή του Τυφλού
Βοστώνη, 6 Ιουνίου 2021
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτη Βοστώνης κ. Μεθόδιε,
Σεβαστοί Πατέρες Χριστόφορε & Παναγιώτη,
Εντιμώτατε Πρόεδρε και Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνορθοδόξου Κοινότητος του Ίψγουϊτς,
Αγαπητοί μου Αδελφοί,
Χριστός Ανέστη!
Ο Ευαγγελιστής της αγάπης, Ιωάννης ο Θεολόγος, μάς παραθέτει, ως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς, τα γεγονότα της Θείας Οικονομίας, μιας και ήταν παρών, μαζί με τους άλλους μαθητές και πλήθος λαού.
Ο Κύριός μας βρισκόταν στο Γαζοφυλάκειο, εντός της στοάς του Ναού, και δίδασκε το λαό. Είχε μακρά συζήτηση με τους Ιουδαίους για τον αληθινό Θεό. Πολλοί πίστεψαν στους λόγους Του, όμως οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, καυχόμενοι ότι ήταν απόγονοι του Αβραάμ, Τον μέμφονταν ότι ήταν Σαμαρείτης, ότι είχε δαιμόνιο κι όταν τους είπε ότι προϋπήρχε του Αβραάμ, σήκωσαν πέτρες να Τον λιθοβολήσουν.
Αφήνοντας, λοιπόν, τους εχθρούς Του στη μανία τους, φεύγει από το Ιερό και, διασχίζοντας τα πλήθη που είχαν συγκεντρωθεί, λόγω της αργίας του Σαββάτου, διακρίνει ανάμεσά τους έναν τυφλό επαίτη, ο οποίος διηγούνταν στους περαστικούς τη δυστυχία του. Η σπαραξικάρδια θέα του τυφλού προκάλεσε τη συμπάθεια των μαθητών του Κυρίου κι επειδή δεν μπορούν να κατανοήσουν το λόγο για τον οποίο ένα αθώο πλάσμα καταδικάστηκε σε στέρηση του φωτός του, «εκ κοιλίας μητρός», ρωτούν τον Ιησού: «Διδάσκαλε ποιός αμάρτησε, ο ίδιος ή οι γονείς του και γεννήθηκε τυφλός»; Ο Κύριός μας, με την απάντησή Του, διέλυσε την αμηχανία των μαθητών, λέγοντας ότι, ούτε ο ίδιος αμάρτησε, ούτε οι γονείς του, αλλά για να φανερωθούν τα μεγαλεία του Θεού με τη θεραπεία του τυφλού.
Δύο προβλήματα θεμελιακής σημασίας εισάγει σε όλη τη Χριστολογική προβληματική το θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού. Το ένα είναι η δοκιμασία του αθώου και το άλλο η ανθρώπινη όραση. Η χριστιανική εκδοχή για την αρρώστια είναι πως έχει τις ρίζες της στην αμαρτία. Ποιά αμαρτία, όμως, έχει διαπράξει ο άνθρωπος που γεννιέται τυφλός; Με τα μέτρα της κοινής λογικής δεν υπάρχει απάντηση. Οι παλιοί μύστες του Ιουδαϊκού Νόμου έδιναν μια λογική ερμηνεία της δοκιμασίας του αθώου, τις αμαρτίες των προγόνων.
Ο Ιησούς, όμως, στη συγκεκριμένη περικοπή ξεκαθαρίζει κατηγορηματικά πως ο ασθενής δεν πληρώνει το τίμημα για τις αμαρτίες κανενός, μάλιστα τον φανερώνει ως όργανο της Θείας οικονομίας, προορισμένο να δείξει στους ανθρώπους τα θαυμαστά έργα του Δημιουργού, να τους ξεκαθαρίσει τί είναι η όραση και τί δεν είναι και ουσιαστικά να υψώσει το θαύμα στην ανώτερη στάθμη της κρίσης, που χωρίζει τους ανθρώπους, σ᾽ εκείνους που έχουν ανοιχτά τα μάτια και στους άλλους που τα έχουν κλειστά.
Η σοφιστική λογική επικαλείται αδιάκοπα το κοινωνικό τοπίο και μάς δείχνει τις πιο έντονες αντιθέσεις. Τους δίκαιους, που δοκιμάζονται σωματικά και ψυχικά, και τους άδικους, που απολαμβάνουν όλες τις χαρές της ζωής και θριαμβεύουν.
Αν μελετήσουμε με προσοχή τις δύο Διαθήκες, αφού η μία είναι το συμπλήρωμα της άλλης, δε θα δυσκολευτούμε, να βρούμε τη σωστή ερμηνεία. Τα χτυπήματα που δέχεται ο άνθρωπος, ψυχικά ή σωματικά, δεν αποτελούν τιμωρία, με την έννοια που τους αποδίδει η κοσμική δικαιοσύνη, αλλά δοκιμασία. Ας θυμηθούμε ότι η αρετή «τελειούται» στην αδυναμία, έτσι και στη δοκιμασία «τελειούται» η πίστη.
Όταν ο Ιησούς διευκρινίζει ότι ο εκ γενετής τυφλός δεν πληρώνει για δικές του ή προγονικές αμαρτίες, δεν εννοεί ότι ο τυφλός είναι αναμάρτητος. Εννοεί ακριβώς το αντίθετο. Εννοεί πως δεν υπάρχει άνθρωπος αναμάρτητος κι ότι ο άνθρωπος, από την ώρα της σύλληψής του, φέρει μαζί του την τραγική κληρονομιά που του κληροδότησε η πτώση των πρωτοπλάστων. Διαφορετικά, θα έπρεπε να δεχτούμε ότι το βάρος της προπατορικής αμαρτίας δεν ακολουθεί τον άνθρωπο από την ώρα που θα συλληφθεί, αλλά αποτίθεται στους ώμους του κάποια ακαθόριστη ώρα της ζωής του.
Μια τέτοια ερμηνεία είναι λανθασμένη. Τα νήπια που έσφαξε ο Ηρώδης, ο εκ γενετής τυφλός, ο τραγικότατος Ιώβ κι ο σκληρά δοκιμασθείς Αβραάμ, όλοι ομοιόμορφα και ισόποσα σηκώνουν το βάρος της προπατορικής αμαρτίας, ανεξάρτητα αν αυτό το βάρος γίνεται πιο αβάσταχτο με την καταπάτηση και την παραβίαση των εντολών του νόμου. Όλοι γεννιόμαστε “τυφλοί”, καθώς δε γνωρίζουμε την πορεία μας επί της γης. Μόνο η χαρούμενη αποδοχή του ενσαρκωμένου Λόγου μπορεί να μάς γιατρέψει από την “τύφλωση” που συνοδεύει τη γέννησή μας.
Οι Φαρισαίοι που ανακρίνουν τον εκ γενετής τυφλό, δεν είναι λιγότερο τυφλοί από εκείνον. Είναι μάλιστα περισσότερο τυφλοί απ᾽ αυτόν, γιατί, ενώ εκείνος βλέπει τα πράγματα στην ουσιαστική τους όψη και διάσταση, αυτοί επιμένουν, να αγνοούν το πραγματικό γεγονός ότι ένας εκ γενετής τυφλός θεραπεύτηκε και σταματούν μόνο στην εξέταση του, αν ο άνθρωπος που τον γιάτρεψε, μπορούσε να κάνει ένα τέτοιο θαύμα. Έχοντας παρωπίδες κι εναρμονισμένοι με τις αποφάσεις του Ιουδαϊκού Συμβουλίου, κηρύσσουν απόβλητο τον πρώην τυφλό και κλείνουν τα μάτια τους στο θαύμα.
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο περιγράφεται μία πραγματικότητα και η προοπτική της. Περιγράφεται συγκεκριμένα ότι: «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φώς μέγα». Πράγματι, πριν από τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, η ανθρωπότητα βρισκόταν βυθισμένη σε σκοτάδι πνευματικό, μετά όμως τον ερχομό Του είδε το φως το αληθινόν. Στη σημερινή συνάντηση του Δημιουργού με τον εκ γενετής τυφλό, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι είναι το φως του κόσμου κι ότι όποιος Τον ακολουθεί, δε θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα ελκύει το φως της ζωής.
Μακάριος ο τυφλός! Ο Θεός γνωρίζει κι απ᾽ το κακό να εξάγει αγαθά. Τον έδιωξαν οι Φαρισαίοι και τον βρήκε ο Χριστός. Ευτυχής ο τυφλός, διότι οι άνθρωποι τον καταδίωξαν, ένεκεν του ονόματος του Θεού! Ο Κύριος του αποκάλυψε ότι αυτός είναι ο ιατρός του, ο Υιός του Θεού, που συνομίλησε μαζί του, πίστεψε σε Αυτόν, προσκύνησε και σώθηκε.
Να, λοιπόν, η αιτία της προσωπικής μας χαράς, η αφοσίωση στο θέλημα του Θεού κι η υποταγή μας στα κελεύσματά Του. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας σ᾽ Εκείνον «που ετάζει καρδίαν και νεφρούς» και τότε η ένωσή μας μαζί Του θ᾽ ανοίξει την προοπτική της αιώνιας λύτρωσης, της οποίας εύχομαι όλοι να αξιωθούμε.
Αν και ο κόσμος μας τα δύο τελευταία χρόνια βασανίζεται από την πανδημία του κορωνοϊού, αν και η ζωή μας άλλαξε και τα δεδομένα της ανατράπηκαν, αν και ο φόβος της ασθένειας και η απειλή του θανάτου βασανίζουν την ύπαρξή μας και δημιουργούν ένα σκοτάδι, εμείς, σε όλη αυτή την κατάσταση, ας επιλέξουμε το φως, που είναι ο ίδιος ο Χριστός και τότε θα έχουμε τη βεβαιότητα του νεαρού της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.
Θεωρώ καθήκον μου, στο σημείο αυτό, να ευχαριστήσω τον αγαπητό Ποιμενάρχη σας, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βοστώνης κ. Μεθόδιο για την 16ετή μαθητεία μου κοντά του και για την σημερινή φιλοξενία στην ενορία του Ίψγουιτς τους π. Χριστοφόρο και π. Παναγιώτη και το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητος. Σας ευχαριστώ.
